Τί είναι για μένα η ευτυχία.

Τι είναι τελικά αυτό το συναίσθημα που το ονομάζουμε ευτυχία και σε όλη μας τη ζωή την αναζητάμε και την κυνηγάμε; Υπάρχει; Είναι πραγματικό συναίσθημα ή είναι κι αυτή ένα κατασκεύασμα του ανθρώπινου εγκεφάλου;

Πόσοι και πόσοι άνθρωποι έχουν κάνει τα πάντα προς αναζήτησή της; Το τι θεωρεί ο καθένας ότι θα τον κάνει ευτυχισμένο είναι κάτι υποκειμενικό. Κάποιοι θα ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν τα πάντα και να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή μήπως και την συναντήσουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πικρά γελασμένοι. Η ευτυχία είναι μέσα μας. Δεν χρειάζεται να κάνουμε συνέχεια αλλαγές για να την βρούμε. Αρκεί να κοιτάξουμε μέσα μας, βαθιά στην καρδιά μας και στο τι μας ολοκληρώνει ψυχικά.

Η ευτυχία είναι ένα πολύ πονηρό συναίσθημα. Κρύβεται πολύ καλά στην ψυχή μας και απλώς περιμένει. Περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία να πλημυρίσει όλο μας το είναι, όλη μας την ύπαρξη. Και όταν τη νιώσεις τότε απλά μένεις αμήχανος και σαστισμένος διότι δεν γνώριζες ότι η καρδιά σου είχε και αυτή τη δυνατότητα. Είναι μη διαχειρίσιμη.

Κάποιος είπε ότι η ευτυχία είναι στιγμές. Δεν είχε άδικο. Για εκείνον αυτό είναι ευτυχία. 

Για μένα όμως η ευτυχία είναι ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ που κυλά από τα μάτια μας όταν τα συναισθήματά μας είναι πιο δυνατά από κάθε λέξη, από κάθε βλέμμα, από κάθε άγγιγμα. Ένα συναίσθημα που ξεχειλίζει από μέσα μας, γεμίζει την καρδιά μας, το σώμα, την ψυχή μας και αφού δεν χωρά άλλο τότε βρίσκει διέξοδο στο δάκρυ.

Αν εκείνη τη στιγμή κάποιος σου σκουπίσει τα μάτια τότε μπορείς να του τη μεταδώσεις. Άρα η ευτυχία εκτός από πονηρή είναι και μεταδοτική.

Για μένα το να ξεχωρίσω την ευτυχία ήταν κάποτε μπερδεμένη υπόθεση.

Όταν στη δουλειά μου παίρνω τα εύσημα νιώθω υπέροχα, αλλά αυτό είναι ικανοποίηση.

Όταν κάποιος μου πει κάτι όμορφο και με «ανεβάσει» νιώθω επίσης ικανοποίηση.

Όταν κάποιος μου πει μπράβο νιώθω περήφανη.

Όταν τελειώσω κάτι νιώθω δημιουργική.

Όταν αγοράζω κάτι ακριβό νιώθω απλά ότι τα κατάφερα.

Όταν περιποιούμαι τον εαυτό μου ή κάνω κάτι εποικοδομητικό στη μέρα μου νιώθω απλά όμορφα και ότι άδραξα την ευκαιρία.

Όταν πάω μια όμορφη βόλτα νιώθω πιο δυνατή, σαν να έχω φορτίσει τις μπαταρίες μου.

Όταν βλέπω τον Αλέξανδρο να λέει το ποίημα του δακρύζω όμως από συγκίνηση.

Τα παιδιά άραγε είναι ευτυχία;

Οι άνθρωποι τεκνοποιούν από εγωισμό, καθαρό εγωισμό. Το μητρικό ένστικτο δημιουργείται μέσα μας από τη στιγμή που βλέπουμε το τεστ θετικό. ΄Αρα γιατί κάνουμε παιδιά; Γιατί ακριβώς κυνηγάμε την ευτυχία. Θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, με όποια δυσκολία συνεπάγεται αυτό, για μία μόνο στιγμή. Για την στιγμή που θα αποχαιρετίσουμε αυτόν τον κόσμο. Για τη στιγμή που θα κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό.

Θα ρώταγε εύλογα κανείς: βοηθάει να έχεις παιδιά εκείνη τη στιγμή; Αυτό είναι κάτι που δεν το ξέρω και μάλλον δεν θα προλάβω να το απαντήσω ποτέ.

Έχουν κυλήσει από τα μάτια μου δάκρυα ευτυχίας και γι’αυτό νιώθω ευλογημένη.

Δεν είναι κάτι εύκολο ούτε και απλό. Πρέπει να συντρέχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και να υπάρχουν τα κατάλληλα άτομα.

Άρχισα να ανακαλύπτω ξανά τον κόσμο με τα παιδιά μου. Ένα σπουργιτάκι που πετούσε έκανε το μωρό Χριστόφορο να ξεκαρδίζεται στα γέλια και να λέει ατό ατό και τότε ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου. Ένα χάδι στα μαλλιά μου από τον Αλέξανδρο και ένα σ’αγαπώ πολύ, είσαι η πιο όμορφη μαμά που υπάρχει με έκανε κι αυτό να δακρύσω. Μια αγκαλιά από το Φίλιππο και 20 φιλιά μαζεμένα κι αυτά με έκαναν επίσης να δακρύσω.

Και δεν είναι μόνο αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που με κάνουν να νιώθω έτσι αμήχανα και αδύναμη να αντιδράσω. Είναι ένα πρωί που θα ξυπνήσω αγκαλιά με τον άνθρωπο που αγαπώ, πού θα με κοιτάξει στα μάτια και θα καταλάβω ότι όλος ο κόσμος σήμερα είναι αυτό το δωμάτιο και αυτή η αγκαλιά. Είναι ένα φιλί όλο πάθος, μια σκέψη, μια ανάμνηση. Είναι ο έρωτας ο πραγματικός δυνατός υπέροχος έρωτας που ενώνει ολοκληρωτικά δύο ανθρώπους.

Είναι ένα δάκρυ που κυλά όταν βλέπεις τη θάλασσα, τη βροχή να πέφτει, τον ήλιο να αποχαιρετά τη μέρα, ένα τριαντάφυλλο που ανθίζει στον κήπο σου και για όλα αυτά τα μικρά και γλυκανάλατα πράγματα να έχεις έναν άνθρωπο να τα μοιράζεσαι και να νιώθει ακριβώς όποιος νιώθεις κι εσύ.

Η ευτυχία είναι σύνθετη λέξη: από το ευ που σημαίνει καλό και το τύχη. Είναι λοιπόν η καλή τύχη. Για μένα λοιπόν η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η καλή τύχη που μου φέρνει τους ανθρώπους που αγαπώ κοντά μου.

Αν λοιπόν με δεις κάποια στιγμή να δακρύζω μην με παρεξηγήσεις. Είναι η ευτυχία που προσπαθεί να βρει τη δική της διέξοδο και να με χαίρεσαι για την καλή τύχη εκείνης της στιγμής. Προσπάθησε να με καταλάβεις και ίσως να κλέψεις κι εσύ λίγη από αυτή, όπως θα προσπαθήσω να κλέψω κι εγώ από τη δική σου.

Ποια είναι αυτή η μεσήλικη κυρία που με κοιτάει παραπονεμένα;

Οι εγκυμοσύνες, ο θηλασμός και το μεγάλωμα των παιδιών μου πήρε μέχρι τώρα 7 χρόνια. Και αν βάλω και κάποιες προσπάθειες πιο πριν και κάποιες ορμόνες που πήρα (άδικος κόπος, λάθος γιατρού;) πάνε λοιπόν 9 χρόνια.

Όλη σχεδόν η 4η δεκαετία της ζωής μου κινήθηκε γύρω από τα παιδιά.

Ορμόνες=κιλά και ψυχολογικές μεταπτώσεις,

Εγκυμοσύνες=κιλά ευτυχώς όχι πολλά όμως ραγάδες, χαλάρωση και φυσικά γενικότερη καταπόνηση του σώματος, ιδιαίτερα από τη διδυμοεγκυμοσύνη.

Θηλασμός=κιλάααααααα, πολύ πείνα βρε παιδιά! Ποιος ξερόλας είπε ότι ο θηλασμός αδυνατίζει; Ειδικά αν θηλάζεις δίδυμα και βγάζεις και έξτρα γάλα να φτιάξεις υποαλλεργική κρέμα! Πεινούσα σαν λύκος. Ένιωθα ότι λιμοκτονώ αν δεν έτρωγα. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου ξυπνούσα τη νύχτα να θηλάσω και μετά πήγαινα και ….έτρωγα. Δεν είχε σημασία η ώρα, 3, 4, 5 τη νύχτα….. Και νερό…. έχετε δει τον μπομπ σφουγγαράκη όταν μπήκε στη γυάλα της Σάντυ για πρώτη φορά που έλεγε βραχνιασμένα και καταπονημένα: νερό, νερόοοοοο και ο Πάτρικ  έλεγε δαχτυλάκι δαχτυλάκι Μπομπ J.

Κλεισούρα=κιλά. Πολύ κλεισούρα ειδικά μετά τα δίδυμα. Πώς να πάω οπουδήποτε αφού μια το ένα μια το άλλο ήθελαν να θηλάσουν; Αφότου γέννησα μετά από 4 μήνες πήγα στο περίπτερο και ζαλιζόμουν στο δρόμο….. Δεν φαίνεται απίστευτο; Όσες φορές τόλμησα να τα βγάλω βόλτα όλο και κάποιο θα ούρλιαζε, έστω και αν το άλλο ήταν ήσυχο. Τραβολόγαγα και τον μεγάλο. Αυτό όμως είναι κάτι που μόνο μια διδυμομαμά το γνωρίζει. Αν έχεις ένα το παίρνεις αγκαλιά, το ηρεμείς. Τα 2 όμως; Τι το κάνεις το άλλο;                                                                                                                                           

Κλεισμένη στο σπίτι για μήνες το μόνο που φορούσα ήταν πυτζάμες, φόρμες και παντόφλες. Τα γάλατα έτρεχαν από το στήθος μου, ο Φίλιππος συνέχεια έτρωγε τα μαλλιά μου που ήταν πλέον μονίμως πιασμένα κοτσίδα και λιγδωμένα. Και ως φυσικό στολίδι πολλές φορές ξινισμένες γουλιές…..

Και αυτή η αϋπνία; Είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να προσαρμόζεται. Να ξεχνά ότι είναι άνθρωπος και έχει ανάγκες. Έμαθα να είμαι συνεχώς στην τσίτα, να ξυπνάω ανά πάσα στιγμή. Έμαθα να μην κοιμάμαι, να κρατιέμαι ώρα για την τουαλέτα και φυσικά έμαθα πώς να μην είμαι γυναίκα, σύζυγος, φίλη. Έμαθα επίσης να ξεπερνάω τα όριά μου σωματικά και ψυχικά.

Τα σωματικά τα πληρώνω κάθε φορά που τρέχω για φυσιοθεραπείες. Τα ψυχικά τα πληρώνω με ημικρανίες. Μάλλον χρωστάω πολλά στη ζωή μου…..

Με αυτά και αυτά πέρασε σχεδόν μια δεκαετία, από τα 30 στα 40. Δεν είμαι ακόμα 40 αλλά τα πλησιάζω.

Πάω στη δουλειά και πρέπει να ετοιμάσω τα παιδιά, να τα πείσω ότι πρέπει να ντυθούν, να μην ξεντυθούν, ότι δεν θα τα εγκαταλείψω στο σχολείο και ότι τα αγαπάω πολύ αλλά δεν μπορώ να τα πάρω μαζί μου στο σχολείο μου.

Μέσα σε όλα αυτά να φτιάξω κολατσιό στον Αλέξ., να βρω ότι παιχνίδι τους θυμηθεί εκείνη την ώρα, να εμπλακώ στους καυγάδες τους ακόμα και για το ποιος θα πατήσει το κουμπί του ασανσέρ. Μέσα σε όλα αυτά να κουβαλάω 3 τσάντες και τη δική μου που είναι γεμάτη βιβλία, διαγωνίσματα και ενίοτε και το λάπτοπ. Από όσο καταλαβαίνει κανείς δεν βάφομαι, φοράω ότι βρω και γενικά δεν περιποιούμαι τον εαυτό μου.

Μια μέρα λοιπόν έσκυψα μπροστά στον καθρέπτη μου και ξανασήκωσα το κεφάλι μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Ποια ήταν αυτή που με κοιτούσε; Εγώ αυτή τη γυναίκα δεν τη γνωρίζω! Εγώ θυμάμαι μια νέα γυναίκα με σφριγηλό δέρμα, με ωραίο σώμα, χωρίς φουσκωμένη κοιλιά και κυτταρίτιδα, με λαμπερά γαλάζια μάτια, ζυγωματικά, με όμορφα πλούσια μακριά ξανθά μαλλιά και το σημαντικότερο από όλα ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ…….

Πού πήγε αυτή η νεαρά; Ποια είναι αυτή; Τόσα χρόνια γιατί δεν κοντοστάθηκα για μια στιγμή μόνο στον καθρέπτη; Στον εαυτό μου; Το μόνο που κοιτούσα είναι το προφίλ της κοιλιάς μου και λάτρευα το πόσο μεγάλωνε. Και κάθε φορά που περνούσα από καθρέπτη τον προσπερνούσα όχι γιατί δεν είχα 2 δευτερόλεπτα, αλλά γιατί φοβόμουν αυτό που θα αντίκριζα.

Μια μέρα λοιπόν έμεινα εκεί και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω ότι αυτή ήμουν όντως εγώ. Με περιεργάστηκα πολύ ώρα σαν κάποιον άγνωστο. Αποφάσισα εντελώς αντικειμενικά ότι ήμουν επιεικώς μαύρα χάλια. Το πρόσωπο μου ρυτιδιασμένο, με μαύρους κύκλους, η κοιλιά ακόμα λες και ήμουν έγκυος, τα μαλλιά θαμπά και άτονα.

Τότε λοιπόν έχοντας πιάσει πάτο ως γυναίκα παίρνω την μεγάλη απόφαση.

Να θυμηθώ ότι είμαι άνθρωπος. Τους επόμενους μήνες καταφέρνω με πολύ κόπο να πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο ακόμα κι αν τα παιδιά είναι άρρωστα. Καταφέρνω ως τώρα να χάσω 17 κιλά και έχω και συνέχεια. Κόβω τα μαλλιά μου και τα αφήνω να ανανεωθούν. Βάζω κρέμες. Ψωνίζω πράγματα ΚΑΙ για μένα. Βγαίνω έξω.  Απενοχοποιούμε στον εαυτό μου ότι μπορώ να αφήσω τα παιδιά στη μάνα μου ή στον άνδρα μου για 1-2-3 ώρες.  Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ζωή και έξω από το σπίτι. Αρχίζω να ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.

Αν κάποιος με ρωτούσε αν υπάρχει μυστικό υγείας και ομορφιάς θα έλεγα ο ύπνος! Κάνει θαύματα, σε μένα τουλάχιστον έφυγαν οι μαύροι κύκλοι και οι ρυτίδες! Με μόνο 6 ώρες ύπνο την ημέρα. Αν κοιμόμουν 8 ώρες μπορεί και να ήταν σαν να έκανα μπότοξ.

Δέχομαι κομπλιμέντα ξανά. Το μόνο κομπλιμέντο που δεχόμουν τα τελευταία χρόνια είναι τί όμορφο παιδάκι που είναι αυτό, α μοιάζει στη μαμά του. Κάποιος προχθές στο γυμναστήριο δεν  πίστευε ότι έχω 3 παιδιά. Υπάρχει καλύτερη φιλοφρόνηση;

Πέταξα τα ρούχα τα φαρδιά, τις ξεχειλωμένες πυτζάμες, τα σουτιέν του θηλασμού.

Κοιτάω το καθρέπτη μου. Εξακολουθώ να μην βλέπω εκείνη τη νεαρά.

Βλέπω την μεσήλικη κυρία που όμως αυτή τη φορά χαμογελά πλατιά!