http://magicsanta.ca/homepage.html

Καταπληκτική ιδέα για μικρά και κυρίως για μεγάλα παιδιά!
Γράψτε γράμμα στον Άγιο Βασίλη κι εκείνος θα σας στείλει ένα υπέροχο προσωποποιημένο βίντεο!

Το φετίχ της ...τσιμπίδας

Ο Χριστόφορος είναι ένα παιδί ιδιαίτερα περίεργο. Έχει ώρες ώρες κάποια κολλήματα. Ο μπαμπάς του τον λέει μίστερ μόγκ.  Όταν ήταν 2 για να κοιμηθεί ήθελε να έχει μαζί του μια ....τσιμπίδα .
Είδε αρχικά μια τσιμπίδα με την οποία έψηνε ο παππούς το καλοκαίρι (για να πιάνει τα κάρβουνα) και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Όπου πήγαινε με την τσιμπίδα μαζί. Δεν υπήρχε περίπτωση να του την πάρουμε. Κάποια στιγμή την κρύψαμε, τον έκλαψε το μακαρίτη και την ξέχασε.
Πριν τα Χριστούγεννα ανάψαμε το τζάκι και είδε πάλι την τσιμπίδα, μέγα λάθος μας, το είχαμε ξεχάσει, εμείς …. εκείνος όχι.
Αφού δεν την άφηνε από τα χέρια του πήγαμε και του αγοράσαμε πλαστική τουλάχιστον να μην χτυπήσει και αυτός και κανένα από τα αδελφάκια του.
Μιλάμε για τρελό έρωτα, φετίχ.... Έμπαινε στην κούνια του και αρχίζε να τσιμπιδιάζει τα κάγκελα, το χέρι του, το πάπλωμα ότι έβρισκε και έτσι τον έπαιρνε ο ύπνος.

Tη νύχτα όμως ξυπνούσε έντρομος και ούρλιαζε η μπιμπίδα μουυυυυ και μας ανέβαζε την πίεση στα ύψη από την κραυγή του ξαφνικά. Ο Φίλιππος πεταγόταν πάνω τρομοκρατημένος ο ταλαίπωρος και έκλαιγε και αυτός. Ψάχναμε μέσα στα σκοτάδια τί να κάνουμε; Φοβόμουνα μην ξυπνήσω και τον Αλέξανδρο και μετά δεν σωζόμασταν με τίποτα. Ένα βράδυ είχε πάει στη γιαγιά και ξέχασε την τσιμπίδα εκεί. Έκλαιγε ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ επί 3 ώρες αν είναι δυνατόν για την τσιμπίδα. Ήρθαμε οικογενειακώς σε απόγνωση, όλοι άυπνοι. Τελικά βράχνιασε από το πολύ κλάμα, έκλεισε ο λαιμός του σας λέω και αποφάσισε να κοιμηθεί. Εννοείται πώς πρωί πρωί πήγαμε να την πάρουμε. Πώς εξηγείται αυτό το φετίχ;;;;;;;;

Να είχε ένα αρκουδάκι, ένα κουνελάκι κάτι νορμάλ το καταλαβαίνω πολλά παιδάκι κάτι έχουν αλλά ....τσιμπίδα;;;;;;
Μήπως το παιδί μου είναι παράξενο; Τί να πω. Με προβληματίζει.

Οι άλλοι δύο κοιμούνται με αυτοκινητάκια. Τα καβατζάρουν από το βράδυ για να μην τους πάρει κάποιος από τα αδέλφια του. Τα αυτοκινητάκια, τις σβούρες και μονσούνο που μαζεύω κάθε πρωί από τα κρεβάτια απλά δεν υπάρχουν χαχααα. Απορώ πώς κοιμούνται πάνω τους και δεν τρυπιούνται. Τί άλλο θα δουν τα μάτια μας; Άραγε;

Ο Φίλιππος για να κοιμηθεί ακόμα με ξεμαλλιάζει και ο Αλέξανδρος ακόμα μου ξύνει το χέρι μέσα από το μανίκι που με τρελαίνει, με εκνευρίζει απίστευτα. Το χειρότερό μου ήταν όταν γέννησα τα δίδυμα που ήμουν γεμάτη εκζέματα λόγω αλλεργίας και με έξυνε ο άτιμος και εκτός της απίστευτης φαγούρας άνοιγε το δέρμα και γεμίζαμε αίματα…..

Ο Φίλιππος αν δεν βγάλει μερικές τούφες από τα μαλλιά μου δεν ησυχάζει.
Από αυτή την άποψη καλύτερη η τσιμπίδα.

Άβυσσος η ψυχή τους.
Είχαμε και δεύτερη τσιμπίδα, αλλά οι άλλοι δύο τις κρύβανε και δεν τις βρίσκαμε. Ο μικρός, όταν τον ρωτούσαμε που την έβαλε, μας έλεγε την πήρε το νιάου.
Δεν καταλάβαιναν τί έβρισκε ο Χριστόφορος σε αυτήν την τσιμπίδα και προσπαθούσαν να του την παίρνουν και αυτός δεν τη έδινε με τίποτα. Όλη την μέρα και τη νύχτα με την τσιμπίδα αγκαλιά. Βέβαια μας εξυπηρετούσε κιόλας. Αν δεν μπορούμε να πιάσουμε κάτι έπαιρνε δράση με την τσιμπίδα και το έφτανε!

Ένα βράδυ η γ@#^$#&% η τσιμπίδα είχε χωθεί ανάμεσα στο στρώμα και στα κάγκελα της κούνιας. Έφαγα όλο τον τόπο να τη βρω, δεν μπορούσα να ανάψω και φως. Αφού ξεφώνιζε για ώρα τον άφησα και έφυγα και σε λίγο μου ήρθε σαν φαντασματάκι και μου λέει γελώντας μπιμπίδαααα χαχαααα. Του λέω δεν τη βρίσκω και τον πάω στην κούνια και μου λέει εγιό εγιό και δείχνει που ήταν. Του την έδωσα τσιμπίδιασε προφανώς κάμποση ώρα και κοιμήθηκε.
Μερικές φορές τον είχα πιάσει να τσιμπιδιάζει και το πουλί του .
Το έβγαζε από την πάνα και μετά κατουριόταν και φώναζε πάλι να τον αλλάξουμε. Ουφ κάθε βράδυ μας ήταν μια νέα περιπέτεια.

Και πίστευα πώς η τσιμπίδα ήταν το χειρότερο που είχα δει...
Όσο πήγαινε το θέμα χειροτέρευε.
Ένα ωραίο βράδυ ο άτιμος κοιμήθηκε μαζί με την τσιμπίδα, ένα τηγάνι που είχε και υπολείμματα λαδιού και δεν με άφηνε με τίποτα να το ακουμπήσω για να το καθαρίσω, μία πατάτα μέσα στο χώμα και μία κουτάλα .
Αφού κοιμήθηκε βαριά του τα παίρναμε, αλλά πώς μας καταλάβαινε, ξυπνούσε και ούρλιαζε. Σε κάποια φάση σηκώθηκε ο δίδυμός του μπήκε στην κούνια του, βούτηξε την τσιμπίδα και άρχισε να τον χτυπά στο κεφάλι .
Τον μάλωσα πολύ μέσα στη νύχτα αλλά είχε και δίκαιο ο ταλαίπωρος....τσουρέκια του τα έκανε κάθε βράδυ με την παλιοτσιμπίδα.
Τί να έκανα αλήθεια πέρα της πλάκας; Σε λίγο θα μετακόμιζε όλη την κουζίνα στο κρεβάτι του. Αν τον άφηνα να κλάψει, εντάξει θα εξαντλούνταν και θα κοιμόταν αλλά όλη τη νύχτα ξυπνούσε και την είχε έννοια.
Τραγουδούσα συχνά : Και τί ζητάω, τί ζητάω; μια ωρίτσα στο κρεβάτι μου να πάω σε παραλλαγή γνωστού άσματος.

Τελικά ο Χριστόφορος καθιέρωσε και το τηγάνι .
Κοιμόταν πλέον και με τη τσιμπίδα και με το τηγάνι.
Ευτυχώς είχε ξεχάσει την πατάτα, προς στιγμήν, ευελπιστούσα και για πάντα....

Τελικά καταφέραμε με κάτι κουτάλες να τον ξεγελάσουμε για λίγο καιρό. Μετά ήρθε η τσικνοπέμπτη έψησε ο παππούς, να τη πάλι η τσιμπίδα!
Προσπαθήσαμε να την αποχωριστούμε αλλά τζάμπα κόπος γιατί πλησίαζε το Πάσχα . Πάλι σούβλες και τσιμπίδες εν ενεργεία….
Φανταστείτε ότι ήταν μόλις 2 που έφτιαξε την πρώτη του ζωγραφιά: ένα παιδάκι που κρατάει τσιμπίδα .
Ξαφνικά ανακαλύπτει και τα λουκουμάκια που βάζουμε σαν προσάναμμα. Τα είχε σε μια κασετίνα και τα φύλαγε ως κόρη οφθαλμού.

Φανταζόμουν ότι ο Χριστόφορος θα κρατούσε αυτό το φετίχ για πάντα και ως ενήλικας…………………
Πω πω τί θα μπορούσε να κάνει άραγε με την τσιμπίδα στο κρεβάτι;;;;

Και όλα αυτά τα χρόνια θα την εξασκούσε χαχαχααα.
Κάτι σαν τον ψαλιδοχέρη θα γινόταν το παιδάκι μου....

Το καμάρι μου ΔΕΝ κοιμάται πλέον με την τσιμπίδα.
Βίτσιο ήταν και πέρασε....μάλλον.
Όλο βέβαια και κάτι παίρνει μαζί του. Πριν καιρό καθιέρωσε ένα φλυτζάνι του καφέ οκ....
Το πιο ογκώδες με το οποίο έχει κοιμηθεί είναι μία καρέκλα .
Πείτε μου δηλ. είναι δυνατόν αυτό το πράγμα;
Βρήκαν κάτι καρέκλες σπαστές που έχουμε για τη θάλασσα, ξέρετε αυτές με τα κοντά πόδια. Όλη μέρα τις έσερναν μέσα στο σπίτι.
Το βράδυ λοιπόν πάμε να κοιμηθούμε άρχισε να φωνάζει, θέλω την κακλέκλα μου, . Την "έσπασα" και την έβαλα στην κούνια του δίπλα. όχι λέει μέχια ανοιτή. Ξεσήκωσε όλο τον κόσμο. Χαμός λέμε και τελικά την βάλαμε μέσα, της αγκάλιασε ένα πόδι και κοιμήθηκε!
Εντωμεταξύ ξεσηκώθηκε και ο άλλος και ήθελε κι αυτός καρέκλα.
Τουλάχιστον ο δεύτερος ικανοποιήθηκε να την έχει απλώς δίπλα.
Και ο Αλέξανδρος να με ρωτάει, μαμά γιατί κοιμούνται με τις καρέκλες; Είναι κακά παιδιά;
Τί του λες τώρα;;;;

Τώρα τα περισσότερα από αυτά τα έχουν κόψει. Το χέρι της μαμάς βέβαια είναι δύσκολο να ¨κοπεί¨.

Τις περισσότερες φορές την πληρώνει η Ζοζεφίνα, η γατούλα μας.

Όλοι θέλουν να κοιμηθούν με τη Ζοζεφίνα. Την τραβολογάνε και τσακώνονται ποιος θα την πάρει. Εκείνη δίνει ένα σάλτο και εξαφανίζεται και τότε τρέχουν όλοι να την βρουν. Δεν θα πω περισσότερα. Θα ανοίξω άλλο θέμα για τη γάτα.

Να επαναλάβω για ακόμα μία φορά ότι κι αυτό φάση ήταν; Ποιος ξέρει…..

Πάντως ο Χριστόφορος παραμένει το πιο βιτσιόζικο παιδί που έχει συναντήσει ως σήμερα. Αυτό τον κάνει πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό! Παράλληλα όμως τον κάνει επίφοβο, πεισματάρη και κουραστικό….

Εμπαιγμός νούμερο 3

Φτάνουμε αισίως στην Β επιπέδου.

Το έμβρυο Β ακόμα δεν μας έχει κάνει την τιμή να δούμε το φύλο του.

Ξεκινάμε ουφ μα τι άγχος είναι αυτό;;;; Θα λιποθυμήσω. Πώς μου έχει έρθει η σκέψη ότι μπορεί κάποιο από τα δύο μωρά να έχει πρόβλημα. Και τι θα κάνω σε αυτήν την περίπτωση; Θα γεννήσω ένα υγιές και ένα άρρωστο παιδί ή θα θυσιάσω το υγιές για το άρρωστο; Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Δεν τολμώ να ρωτήσω.

Το πρώτο έμβρυο είναι υγιές και άρρεν. Το δεύτερο έμβρυο είναι υγιές και θήλυ!

Γιούπι!!!!!!! Με τα ονόματα θα δούμε τι θα κάνουμε….

Λείπει όμως μία μέτρηση στο πρώτο έμβρυο. Πήγαινε περπάτα, φάε και κάτι και έλα σε 1 ώρα πάλι μου λέει η γιατρός.

Είμαι μουδιασμένη, τρελαμένη…. Τι δεν έχει δει; Μήπως πάει κάτι στραβά, κάτι έχει το μωρό και θέλει να μου το φέρει με το μαλακό; Δεν τη βγάζω καθαρή…. όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Έχω πέσει σε νιρβάνα, ζω σε παράλληλο σύμπαν. Όλα μου μοιάζουν ανούσια. Μόνο να είναι το μωρό μου υγιές θέλω τίποτα άλλο.

Γυρίζω στον υπέρηχο. Έλειπε η μέτρηση της μυτούλας του. Μα καλά δεν μπορούσε να μου το πει και τρελάθηκα έγκυος γυναίκα; Κάτσε λέει τώρα που άλλαξαν θέση να τα ξαναδούμε μία φορά ακόμα.

Και τότε σκάει το παραμύθι…. Έμβρυο Β τι είπαμε θήλυ; Μπα λάθος κι αυτό αγοράκι είναι.

Κάνεις τέτοια λάθη κυρά μου;;;;;; Πάει αυτό ήταν…

Το ροζ μου όνειρο μόλις έλαβε τέλος…. Μα τι σκορ κι αυτό; 3 στα 3! Είμαι αγορομάνα τι να κάνουμε;

Όχι δηλαδή αλλά όσοι διαβάσατε είναι ή δεν είναι εμπαιγμός όλο αυτό;

Μα και οι τρεις και οι τρεις λέω να εμφανιστούν ως κορίτσια και στην πορεία να αλλάξουν; Και να πω ότι δεν είναι προικισμένα τα αγόρια μου; Μια χαρά είναι!

Εμπαιγμός νούμερο 2!

Να ‘μαι λοιπόν έγκυος στα δίδυμα. Δύσκολη εγκυμοσύνη….πολλοί εμετοί, πόνοι, συσπάσεις και πολλή αγωνία…

Η πρώτη και η τελευταία σκέψη μου ήταν να είναι καλά τα εμβρυάκια μου. Το φύλο αυτή τη φορά δεν με πολυαπασχολούσε. Εξάλλου ήμουν τρελά ερωτευμένη με τον Αλέξανδρο, τόσο που τον ήθελα πάλι μπέμπη για να ξαναζήσω δευτερόλεπτο δευτερόλεπτο τις όμορφες στιγμές που μου είχε χαρίσει.

Θα προτιμούσα να είναι το ένα αγοράκι.

Ως γνωστό οι περισσότεροι νέοι γονείς επιλέγουν να κάνουν δεύτερο παιδί για να έχει παρέα το πρώτο. Άρα δεν θα είχε νόημα να ήταν και τα δύο κορίτσια. Θα τον είχανε στην απέξω τον μεγάλο και αυτός δεν ήταν καθόλου ο σκοπός μου όταν αποφάσισα να ξαναμείνω έγκυος.

Δική μου άποψη ότι είναι προτιμότερο δύο αδέλφια να είναι το ίδιο φύλο για να μπορούν να μοιραστούν περισσότερα πράγματα στη ζωή τους. Ο γονιός θέλει ίσως ένα και ένα για να βιώσει την μητρότητα ή την πατρότητα και από τις δύο πλευρές. Για το παιδί όμως είναι καλύτερο να έχει ένα αδελφάκι του ιδίου φύλου.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι δεν με απασχολεί αν είναι αγόρια ή κορίτσια. Φτάνει η μέρα της αυχενικής διαφάνειας. Ο γιατρός τα βλέπει όλα τέλεια και ξαφνικά πετάει: έμβρυο Α θήλυ και έμβρυο Β προφανώς θήλυ.

Πετάγομαι πάνω….δεν περίμενα να μου πει φύλο. Κοριτσάκια;;;;; μμμμμμμ

Το ξανασκέφτομαι και αρχίζω να ενθουσιάζομαι με την ιδέα. Είδες ο καλός Θεούλης, μου έστειλε πρώτα το γιο μου και τώρα μου κάνει το χατίρι εις διπλούν.

Αρχίζω να φαντάζομαι μωρά με κοκαλάκια, κοτσιδάκια, κορδελίτσες και φορεματάκια. Μωρέ κάτι δεν μου πάει. Κάτι μου λέει μέσα μου να μην κοιτάω πολύ τα ροζ.

Μου έλεγαν οι συγγενείς να δεις που το δεύτερο είναι αγόρι: ο Γιάννης και η Μαρία….. Αχ τώρα θυμήθηκα γιατί δεν ήθελα αγόρια… για να γλυτώσω το Γιάννη…. Κι αν είναι έτσι 1+1 τη μάνα μου πρέπει να τη βγάλω, δεν γλυτώνω. Κι αν βγάλω εκείνη πρέπει να βγάλω και τον πεθερό….. πω πω τι πάθαμε….. Δεν μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου με τα ονόματα πια……

Επόμενος υπέρηχος…. συζητώ με τον γιατρό και του λέω ότι δεν πιστεύω ότι είναι κορίτσια τα μωρά. Ο γιατρός τσατίζεται και επιμένει ότι ο υπερηχολόγος είναι εγγύηση. Πάμε μέσα… ξέρεις λέει το έμβρυο Α είναι αγοράκι. Έλα του λέω! Χαχαχααα

Τα παίρνω εκείνη την ώρα που επέμενε πιο πριν, λες κι έφταιγε εκείνος που με εμπαίχτηκε για ακόμα μία φορά το φύλο του μωρού και άλλαξε για δεύτερη φορά το κορίτσι σε αγόρι!

Δεν με πειράζει που είναι αγόρι, τα είπαμε, αλλά με πειράζει ο

ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ ΝΟΥΜΕΡΟ 2.

Μεγαλώνοντας έναν βρωμύλο......

Ο μεγάλος μου γιος όταν ήταν 2 χρονών είχε μια μανία με το να βρωμίζει ό,τι έβρισκε.
Όταν έτρωγε γιαούρτι για παράδειγμα έπαιρνε το κουτάλι και ζωγράφιζε  το τραπέζι και τα ρούχα του.  Όταν έτρωγε σοκολάτα την έλιωνε στο στόμα του και πήγαινε και την έφτυνε στο σαλόνι και την πασάλειβε. Έφτυνε κάτω το φαγητό του.  Έγραφε τους τοίχους, τα χέρια του και την κοιλιά του. Τρελαινόταν να πιάνει χώματα και να λούζεται με αυτά. Έπαιρνε τις φέτες του τυριού και της γαλοπούλας και τις κόλαγε όπου έβρισκε. Έπαιρνε μπανάνα και την πολτοποιούσε με τα χέρια του και την άλειφε παντού. Και πόσα άλλα.....
Το αποκορύφωμα όλων είναι που άλειψε το κεφάλι του ενός μωρού με ... μέλι και του έβαζε μακαρόνια για μαλλιά. Ό,τι μπορούσα να  κρύψω και να έχω ψηλά το έκανα. Αλλά δεν μπορούσα να τον έχω και νηστικό. Όλο και κάτι θα έπεφτε στα χέρια του.

Μια μέρα του πήρε ο μπαμπάς του τυροπιτάκια και ένα χυμό ατομικό και έτριψε τα τυροπιτάκια στο σαλόνι και ζούληξε το χυμό ώστε να χυθεί όλος έξω.
Εννοείται πώς δεν έτρωγε μόνος του και στο καρεκλάκι του πάντα, αλλά όλο ζητούσε κάτι να φάει. Συνέχεια ήταν στο ψυγείο και τελικά βάλαμε παιδικό λουκέτο. Έχει κλάψει πολλές φορές κάτω από το ψυγείο. Την πλαστελίνη την έτρωγε.

Τα Χριστούγεννα φτιάξαμε μαζί  μελομακάρονα και έβρισκες μέσα παιχνιδάκια, συγκεκριμένα πούλια από ένα μικρό σκάκι (πού το ανακάλυψε;). Έδωσε και στο ένα μωρό να δοκιμάσει!

Πάντως τα ρούχα του τα ήθελε καθαρά. Τα μύριζε κι αν δεν μύριζαν απορρυπαντικό μου έλεγε δεν είναι καλό και το πετούσε. Όταν πήγαινε τουαλέτα έπρεπε μετά να του αλλάξουμε και βρακάκι και παντελόνι. Δεν ήθελε το ίδιο. Αν έπεφταν όμως πάνω σοκολάτες, γλειφιτζούρια κτλ δεν τον πείραζε καθόλου.

Όσο σκέφτομαι τις βρωμιές του….. βιβλίο θα έγραφα με τίτλο: "Οδηγός βρώμας".
Μια μέρα στις κούνιες που έχουν τάπητα τον βλέπω μπρούμυτα κάτω. Φοβήθηκα μήπως έπεσε κι εκείνος τί έκανε; Προσπαθούσε να ξεκολλήσει με τα δόντια του και να φάει μια τσίχλα πατημένη και μασημένη. . Μια μέρα πηγαίναμε με το καρότσι και τον είδα να τρώει ένα γλειφιτζούρι  το οποίο ουδέποτε του το είχα δώσει εγώ. Πού το βρήκε; Προφανώς από κάτω. Όταν έβαζα το ένα πόδι πάνω στο άλλο πήγαινε κρυφά και μου έγλυφε τις πατούσες. 

Τώρα που μεγάλωσε κάπως του τα λέω και γελάει ή βάζει κάποιο μικρό να τα επαναλάβει. Άρα οι ιστορίες τέτοιου τύπου κομμένες προς το παρόν. Τότε που τα έκανε όμως ερχόταν εγκεφαλικό.

Μια μέρα, όταν ήμουν έγκυος στα δίδυμα, είχαμε έναν μάστορα στο σπίτι και βλέπαμε χρώματα για να βάψουμε το δωμάτιο των μωρών. Μου ήρθε την ώρα που μιλούσαμε και τί να δω. Είχε πάρει τη Sudocreme και την είχε αλείψει στα μαλλιά του και στα μούτρα του. Το ένα του μάτι είχε κλείσει κι έκλαιγε γιατί τον έκαιγε. Ο μάστορας πέθανε στα γέλια, αυτός να κλαίει κι εγώ μέσα στο μπάνιο να τρίβω. Δεν έβγαινε με τίποτα. .
Και παρόλο που έκλαιγε μου έλεγε: μαμά είμαι ο τσίλης (αι βασίλης), αρχιμηνιάαααα κι αρχιχρονιάααααα κλαψ κλαψ κλαψ.

Είχαν έρθει τα ξαδελφάκια του και έπαιζαν στη βεράντα. Ξαφνικά ακούω γέλια. Λέω για καλό δεν είναι... Βγαίνω κι είχε αδειάσει τα νερά του κουβά με τη σφουγγαρίστρα κάτω, έκανε πώς κολυμπάει και τα ρούφαγε. Παθαίνω το πρώτο σοκ. Τον αλλάζω, τον μαλώνω, αδειάζω τον κουβά. Δεν περνάνε 10 λεπτά ακούω πάλι γέλια. Ξαναλέω πάλι για καλό δεν είναι. Βγαίνω και είχε βγάλει τα χώματα από μια γλάστρα, είχε γεμίσει τις τσέπες του, το βρακί του μέχρι και τα ματοτσίνορά του με χώμα. Και ήταν και μπουκωμένος με κάτι φύλα από ένα φυτό. Πολύ βρωμύλος

Ο Αλέξανδρος αντί για πιρούνι χρησιμοποιούσε πλαστικά ζωάκια. Τους σφήνωνε στο στόμα φαγητό και το έτρωγε από κει. Και μου έδινε και μένα να φάω. Φάε μου έλεγε είναι καλό. Μπλιαχ .

Μια άλλη φορά που έκανα μπάνιο στο ένα μωρό,  γυρίζω και τί να δω πάλι: είχε πάρει την οδοντόκρεμα είχε μπουκωθεί και είχε γλύψει έναν ολόσωμο καθρέπτη που έχουμε. Τον άφησα έτσι προς το παρόν, μύριζε και το μπάνιο μέντα .
Πάντως τα τζάμια μέχρι εκεί που έφτανε ήταν όλα πασαλειμμένα με κάτι.

Έπινε νερό…. έπινε μια γουλιά και την έφτυνε στο πάτωμα. Δεν του έλεγα τίποτα.
Μου έλεγε μαμά μπράβο Αλέκακε (να του πω μπράβο) . Έλεος!

Έτρωγε το αφρόλουτρο των μωρών...

Η πλάκα ήταν όταν τον ξέπλενα που η γλώσσα του άφριζε.

Έτριβε σε όλο το σπίτι μπισκότα και μάλιστα πάνω σε ένα μαλλιαρό χαλί. Άντε να βρεις τα ψίχουλα εκεί μέσα.

Είχε έρθει σπίτι ένα φιλικό ζευγάρι κι ο άνδρας έπινε ουίσκι με παγάκια. Ο Αλέξανδρος όλο και γυρόφερνε το ποτήρι. Του λέμε να το πάρει στα χέρια του, δεν μας άκουσε.

Παίρνει έναν Μίκυ μάους που έχει και έκανε ότι έπινε.

 Αυτός χαμογελούσε. Ξαφνικά χώνει τα χέρια του μέσα και βουτάει ένα παγάκι.

Δεν πειράζει λέει εκείνος. Το βάζει στο στόμα του, τον καίει το ουίσκι και το ... φτύνει πάλι μέσα στο ποτήρι και ξαναφτύνει και σάλια. Ρεζίλι μας έκανε.

Ε λέει μετά ο άνθρωπος βάλτε μου άλλο αλλά δεν θέλω πάγο μόνο νερό κρύο. . Εμείς πάντως τον είχαμε προειδοποιήσει!

Είχε πολύ ησυχία . Πάω στην κουζίνα και είχε αδειάσει μια συσκευασία με πατατάκια στο πάτωμα και τα πατούσε. Ε να μην ταΐσουμε και τις καημένες τις κατσαρίδες. Μια που είχαν έρθει για πρώτη φορά μην τις κακοκαρδίσουμε.
Με το κρύο ανάψαμε και το τζάκι. Πώς το έκανα αυτό το λάθος; Φαντάζεται κάποιος τί έγινε με τις στάχτες. Μετά τον έστειλα βόλτα και έγινα καπνοκαθαριστής. Μπας και γλύτωνα κανένα μωρό τουλάχιστον!

Αναγκάστηκα να σηκώσω τα χαλιά από το Μάρτιο. Πλέον δεν καθαρίζονταν με τίποτα. Τα είχε κάνει να μην πω πώς... Είχαμε και τη φοβερή ιδέα να του πάρουμε play dot και τα κόλλησε όλα στο χαλί.

Εντωμεταξύ κάθε μέρα όταν τέλειωνα το μπάνιο των διδύμων πήγαινε με μια κανάτα και έπινε από το νερό της μπανιέρας τους. Μπλιαχ! Τί του έλεγα ότι τα μωρά είχαν κακά τίποτα αυτός. Αχ μου έλεγε είναι ωραίο!

Πήγαμε για ψώνια οι δυο μας και μας έδωσαν διαφημιστικά κάτι σοκολατοειδή. Σε κάποια φάση μου λέει μία κυρία στο δρόμο. Κοπελιά τον έχεις δει πώς έχει γίνει και γέλαγε. Κάνω έτσι αμάν…. Μην πιάσεις του λέω κανέναν και μας βρίσει. Το είχε πάρει και το ζύμωνε στα χέρια του. Αλλά η μαμά πάντα προετοιμασμένη, χαχα. Είχα μαζί μου μωρομάντηλα, χαρτοπετσέτες και απολυμαντικό!

Αγνοούνταν κατά καιρούς φαγητά, όπως  ένα ....μπιφτέκι. Πού το έβαζε; Έτρωγα τον κόσμο. Καλά που δεν μου τα έφερνε καμιά κατσαρίδα.
Κάποτε λοιπόν έκανα στον βρωμύλο μου μπάνιο και δίπλα στη μπανιέρα σε μπανάκι το ένα μωρό. Ξαφνικά γυρίζει, βάζει το πουλί του μέσα στο μπανάκι και ...κατούρησε το μωρό. Εγώ με το ένα χέρι κρατούσα το μωρό μη γλιστρήσει και με το άλλο τον έσπρωχνα πίσω προσεκτικά μην γλιστρήσει αυτός. Τί άλλο να έκανα; Ευτυχώς ήμασταν στο μπάνιο και το μωρό.

Αχ ο γλυκός βρωμύλος της ζωής μου συνέχιζε ακάθεκτος....
Το ωραίο που έκανε στις διακοπές: Ο τύπος που είχε τις ξαπλώστρες που καθόμασταν είχε βάλει λεκανίτσες που έβαζες νερό και ξέπλενες τα πόδια σου από την άμμο. Ευρηματικός;;;;;
Ο γιος μου λοιπόν έπαιρνε μπισκοτάκια και πήγαινε τα βουτούσε σε όποια λεκάνη έβρισκε και τα έτρωγε .

 Του  έγδαρα τη γλώσσα από το πλύσιμο.

Έβαψε το ένα μωρό και ΟΛΟ το σαλόνι, τους καναπέδες, με δαχτυλομπογιές στο καταπληκτικό χρώμα του φούξια. Ευτυχώς στο πλυντήριο βγήκαν (από την ταπετσαρία όχι από το μωρό ).

Το θέμα είναι ότι ο ένα δίδυμος εξελίσσεται κι αυτός σε βρωμύλο Ο μικρός είναι ο σκουπιδιάρης της οικογένειας. Όλη την ώρα ψάχνει μήπως βρει κανένα κομμάτι από μπισκοτάκι, ψωμάκι οτιδήποτε. Μια μέρα στο σπίτι της αδελφής μου βρήκε ένα φουντούνι πεταμένο μέσα σε χνούδι σκόνης και φυσικά το έφαγε. Βρε τί του άνοιγα το στόμα τίποτα.

Στα 4 του έτη ο μεγάλος μου βρωμύλος δεν ήταν πια τόσο πολύ βρωμύλος γιούπιιιιιιιιιιιιι.
Τα σκήπτρα τα έδωσε στα δίδυμα αδελφάκια του. Έκανα όμως υπομονή γιατί κατάλαβα ότι κι αυτό φάση είναι και θα περάσει. Πάλι καλά!

Βρωμιέςςςςς:
Ο ένας δίδυμος, που δεν πολυγούσταρε την πάνα, μου έχει σερβίρει πολλές φορές με το χέρι του ολάκερη ζεστή σκατούλα. Ενίοτε που δεν είναι πολύ σφιχτή έχει ζωγραφίσει υπέροχα την κούνια και τα σεντόνια του..... ? ?

Αγαπημένο σνακ μουσκεμένο μπισκοτάκι στο νερό της σφουγγαρίστρας…...η καλύτερη λιχουδιά και του μεγάλου μου στην ίδια ηλικία! Οι τοίχοι δεν βλέπονταν. Τους βάψαμε και πάλι τα ίδια είναι.... Στο σαλόνι βάζουμε πλέον καλύμματα όχι για να μην το λερώσουμε αλλά για να μην λερωθούμε εμείς.

Κατούραγε ο ένας στο πάτωμα και ο άλλος τα έγλυφε. Ο ένας τάιζε τον άλλον νερό τουαλέτας με το πιγκάλ. Έγλυφαν τις σόλες από τα παπούτσια τους. Έχει δοκιμάσει ακόμα ο ένας και τις μύξες του άλλου.

 Έχουν βέβαια και τον μεγάλο δάσκαλο που αν και δεν είναι πλέον βρωμύλος, βάζει τους μικρούς να τα κάνουν. Πάτε λέει κάντε αυτό κι αυτά τρέχουν.... Δεν μιλάω για ζημιές που έχουν κατεβάσει όλες τις κουρτίνες με τα κουρτινόξυλα. Τους μαλώνω αρκετά, τους απασχολώ, παίζω, είμαι συνέχεια από πίσω, έχουμε μαζέψει τα πάντα από το σπίτι, είμαι όμως μία με τρεις......

Απλά το φιλοσόφησα το θέμα.... Το σπίτι θα ξαναγίνει και το καθάρισμα ας γίνει 5 φορές τη μέρα.
Τα νεύρα μου δεν θα ξαναγίνουν ούτε οι στιγμές παιχνιδιού με τα μωρά μου θα ξανάρθουν.

Εξάλλου όλα φάσεις είναι και περνάνε. Ας παραμείνω ήρεμη και απλά ας τους λέω το σωστό. Ας εξηγώ και 300 φορές τη μέρα γιατί πρέπει να είμαστε καθαροί. Η κυρία τερηδόνα με το τρυπάνι της τους τρόμαξε αρκετά ώστε να πλένουν τα δόντια τους καθημερινά. Το ότι οι αγαπημένες τους λέξεις είναι κλανιά και κλανάκια και σκατούλα δεν με πτοεί καθόλου πλέον. Ξέρω ότι όλα αυτά είναι περαστικά…..
Είμαι μια μαμά χαλαρή, ήρεμη που γελάω με τις σκανδαλιές των γιων μου και παραδόξως....είμαι ΚΑΛΑ!!!!!!!