Το φετίχ της ...τσιμπίδας

Ο Χριστόφορος είναι ένα παιδί ιδιαίτερα περίεργο. Έχει ώρες ώρες κάποια κολλήματα. Ο μπαμπάς του τον λέει μίστερ μόγκ.  Όταν ήταν 2 για να κοιμηθεί ήθελε να έχει μαζί του μια ....τσιμπίδα .
Είδε αρχικά μια τσιμπίδα με την οποία έψηνε ο παππούς το καλοκαίρι (για να πιάνει τα κάρβουνα) και την ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα. Όπου πήγαινε με την τσιμπίδα μαζί. Δεν υπήρχε περίπτωση να του την πάρουμε. Κάποια στιγμή την κρύψαμε, τον έκλαψε το μακαρίτη και την ξέχασε.
Πριν τα Χριστούγεννα ανάψαμε το τζάκι και είδε πάλι την τσιμπίδα, μέγα λάθος μας, το είχαμε ξεχάσει, εμείς …. εκείνος όχι.
Αφού δεν την άφηνε από τα χέρια του πήγαμε και του αγοράσαμε πλαστική τουλάχιστον να μην χτυπήσει και αυτός και κανένα από τα αδελφάκια του.
Μιλάμε για τρελό έρωτα, φετίχ.... Έμπαινε στην κούνια του και αρχίζε να τσιμπιδιάζει τα κάγκελα, το χέρι του, το πάπλωμα ότι έβρισκε και έτσι τον έπαιρνε ο ύπνος.

Tη νύχτα όμως ξυπνούσε έντρομος και ούρλιαζε η μπιμπίδα μουυυυυ και μας ανέβαζε την πίεση στα ύψη από την κραυγή του ξαφνικά. Ο Φίλιππος πεταγόταν πάνω τρομοκρατημένος ο ταλαίπωρος και έκλαιγε και αυτός. Ψάχναμε μέσα στα σκοτάδια τί να κάνουμε; Φοβόμουνα μην ξυπνήσω και τον Αλέξανδρο και μετά δεν σωζόμασταν με τίποτα. Ένα βράδυ είχε πάει στη γιαγιά και ξέχασε την τσιμπίδα εκεί. Έκλαιγε ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ επί 3 ώρες αν είναι δυνατόν για την τσιμπίδα. Ήρθαμε οικογενειακώς σε απόγνωση, όλοι άυπνοι. Τελικά βράχνιασε από το πολύ κλάμα, έκλεισε ο λαιμός του σας λέω και αποφάσισε να κοιμηθεί. Εννοείται πώς πρωί πρωί πήγαμε να την πάρουμε. Πώς εξηγείται αυτό το φετίχ;;;;;;;;

Να είχε ένα αρκουδάκι, ένα κουνελάκι κάτι νορμάλ το καταλαβαίνω πολλά παιδάκι κάτι έχουν αλλά ....τσιμπίδα;;;;;;
Μήπως το παιδί μου είναι παράξενο; Τί να πω. Με προβληματίζει.

Οι άλλοι δύο κοιμούνται με αυτοκινητάκια. Τα καβατζάρουν από το βράδυ για να μην τους πάρει κάποιος από τα αδέλφια του. Τα αυτοκινητάκια, τις σβούρες και μονσούνο που μαζεύω κάθε πρωί από τα κρεβάτια απλά δεν υπάρχουν χαχααα. Απορώ πώς κοιμούνται πάνω τους και δεν τρυπιούνται. Τί άλλο θα δουν τα μάτια μας; Άραγε;

Ο Φίλιππος για να κοιμηθεί ακόμα με ξεμαλλιάζει και ο Αλέξανδρος ακόμα μου ξύνει το χέρι μέσα από το μανίκι που με τρελαίνει, με εκνευρίζει απίστευτα. Το χειρότερό μου ήταν όταν γέννησα τα δίδυμα που ήμουν γεμάτη εκζέματα λόγω αλλεργίας και με έξυνε ο άτιμος και εκτός της απίστευτης φαγούρας άνοιγε το δέρμα και γεμίζαμε αίματα…..

Ο Φίλιππος αν δεν βγάλει μερικές τούφες από τα μαλλιά μου δεν ησυχάζει.
Από αυτή την άποψη καλύτερη η τσιμπίδα.

Άβυσσος η ψυχή τους.
Είχαμε και δεύτερη τσιμπίδα, αλλά οι άλλοι δύο τις κρύβανε και δεν τις βρίσκαμε. Ο μικρός, όταν τον ρωτούσαμε που την έβαλε, μας έλεγε την πήρε το νιάου.
Δεν καταλάβαιναν τί έβρισκε ο Χριστόφορος σε αυτήν την τσιμπίδα και προσπαθούσαν να του την παίρνουν και αυτός δεν τη έδινε με τίποτα. Όλη την μέρα και τη νύχτα με την τσιμπίδα αγκαλιά. Βέβαια μας εξυπηρετούσε κιόλας. Αν δεν μπορούμε να πιάσουμε κάτι έπαιρνε δράση με την τσιμπίδα και το έφτανε!

Ένα βράδυ η γ@#^$#&% η τσιμπίδα είχε χωθεί ανάμεσα στο στρώμα και στα κάγκελα της κούνιας. Έφαγα όλο τον τόπο να τη βρω, δεν μπορούσα να ανάψω και φως. Αφού ξεφώνιζε για ώρα τον άφησα και έφυγα και σε λίγο μου ήρθε σαν φαντασματάκι και μου λέει γελώντας μπιμπίδαααα χαχαααα. Του λέω δεν τη βρίσκω και τον πάω στην κούνια και μου λέει εγιό εγιό και δείχνει που ήταν. Του την έδωσα τσιμπίδιασε προφανώς κάμποση ώρα και κοιμήθηκε.
Μερικές φορές τον είχα πιάσει να τσιμπιδιάζει και το πουλί του .
Το έβγαζε από την πάνα και μετά κατουριόταν και φώναζε πάλι να τον αλλάξουμε. Ουφ κάθε βράδυ μας ήταν μια νέα περιπέτεια.

Και πίστευα πώς η τσιμπίδα ήταν το χειρότερο που είχα δει...
Όσο πήγαινε το θέμα χειροτέρευε.
Ένα ωραίο βράδυ ο άτιμος κοιμήθηκε μαζί με την τσιμπίδα, ένα τηγάνι που είχε και υπολείμματα λαδιού και δεν με άφηνε με τίποτα να το ακουμπήσω για να το καθαρίσω, μία πατάτα μέσα στο χώμα και μία κουτάλα .
Αφού κοιμήθηκε βαριά του τα παίρναμε, αλλά πώς μας καταλάβαινε, ξυπνούσε και ούρλιαζε. Σε κάποια φάση σηκώθηκε ο δίδυμός του μπήκε στην κούνια του, βούτηξε την τσιμπίδα και άρχισε να τον χτυπά στο κεφάλι .
Τον μάλωσα πολύ μέσα στη νύχτα αλλά είχε και δίκαιο ο ταλαίπωρος....τσουρέκια του τα έκανε κάθε βράδυ με την παλιοτσιμπίδα.
Τί να έκανα αλήθεια πέρα της πλάκας; Σε λίγο θα μετακόμιζε όλη την κουζίνα στο κρεβάτι του. Αν τον άφηνα να κλάψει, εντάξει θα εξαντλούνταν και θα κοιμόταν αλλά όλη τη νύχτα ξυπνούσε και την είχε έννοια.
Τραγουδούσα συχνά : Και τί ζητάω, τί ζητάω; μια ωρίτσα στο κρεβάτι μου να πάω σε παραλλαγή γνωστού άσματος.

Τελικά ο Χριστόφορος καθιέρωσε και το τηγάνι .
Κοιμόταν πλέον και με τη τσιμπίδα και με το τηγάνι.
Ευτυχώς είχε ξεχάσει την πατάτα, προς στιγμήν, ευελπιστούσα και για πάντα....

Τελικά καταφέραμε με κάτι κουτάλες να τον ξεγελάσουμε για λίγο καιρό. Μετά ήρθε η τσικνοπέμπτη έψησε ο παππούς, να τη πάλι η τσιμπίδα!
Προσπαθήσαμε να την αποχωριστούμε αλλά τζάμπα κόπος γιατί πλησίαζε το Πάσχα . Πάλι σούβλες και τσιμπίδες εν ενεργεία….
Φανταστείτε ότι ήταν μόλις 2 που έφτιαξε την πρώτη του ζωγραφιά: ένα παιδάκι που κρατάει τσιμπίδα .
Ξαφνικά ανακαλύπτει και τα λουκουμάκια που βάζουμε σαν προσάναμμα. Τα είχε σε μια κασετίνα και τα φύλαγε ως κόρη οφθαλμού.

Φανταζόμουν ότι ο Χριστόφορος θα κρατούσε αυτό το φετίχ για πάντα και ως ενήλικας…………………
Πω πω τί θα μπορούσε να κάνει άραγε με την τσιμπίδα στο κρεβάτι;;;;

Και όλα αυτά τα χρόνια θα την εξασκούσε χαχαχααα.
Κάτι σαν τον ψαλιδοχέρη θα γινόταν το παιδάκι μου....

Το καμάρι μου ΔΕΝ κοιμάται πλέον με την τσιμπίδα.
Βίτσιο ήταν και πέρασε....μάλλον.
Όλο βέβαια και κάτι παίρνει μαζί του. Πριν καιρό καθιέρωσε ένα φλυτζάνι του καφέ οκ....
Το πιο ογκώδες με το οποίο έχει κοιμηθεί είναι μία καρέκλα .
Πείτε μου δηλ. είναι δυνατόν αυτό το πράγμα;
Βρήκαν κάτι καρέκλες σπαστές που έχουμε για τη θάλασσα, ξέρετε αυτές με τα κοντά πόδια. Όλη μέρα τις έσερναν μέσα στο σπίτι.
Το βράδυ λοιπόν πάμε να κοιμηθούμε άρχισε να φωνάζει, θέλω την κακλέκλα μου, . Την "έσπασα" και την έβαλα στην κούνια του δίπλα. όχι λέει μέχια ανοιτή. Ξεσήκωσε όλο τον κόσμο. Χαμός λέμε και τελικά την βάλαμε μέσα, της αγκάλιασε ένα πόδι και κοιμήθηκε!
Εντωμεταξύ ξεσηκώθηκε και ο άλλος και ήθελε κι αυτός καρέκλα.
Τουλάχιστον ο δεύτερος ικανοποιήθηκε να την έχει απλώς δίπλα.
Και ο Αλέξανδρος να με ρωτάει, μαμά γιατί κοιμούνται με τις καρέκλες; Είναι κακά παιδιά;
Τί του λες τώρα;;;;

Τώρα τα περισσότερα από αυτά τα έχουν κόψει. Το χέρι της μαμάς βέβαια είναι δύσκολο να ¨κοπεί¨.

Τις περισσότερες φορές την πληρώνει η Ζοζεφίνα, η γατούλα μας.

Όλοι θέλουν να κοιμηθούν με τη Ζοζεφίνα. Την τραβολογάνε και τσακώνονται ποιος θα την πάρει. Εκείνη δίνει ένα σάλτο και εξαφανίζεται και τότε τρέχουν όλοι να την βρουν. Δεν θα πω περισσότερα. Θα ανοίξω άλλο θέμα για τη γάτα.

Να επαναλάβω για ακόμα μία φορά ότι κι αυτό φάση ήταν; Ποιος ξέρει…..

Πάντως ο Χριστόφορος παραμένει το πιο βιτσιόζικο παιδί που έχει συναντήσει ως σήμερα. Αυτό τον κάνει πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό! Παράλληλα όμως τον κάνει επίφοβο, πεισματάρη και κουραστικό….