Powered By Blogger

Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Ποια είναι αυτή η μεσήλικη κυρία που με κοιτάει παραπονεμένα;



Οι εγκυμοσύνες, ο θηλασμός και το μεγάλωμα των παιδιών μου πήρε μέχρι τώρα 7 χρόνια. Και αν βάλω και κάποιες προσπάθειες πιο πριν και κάποιες ορμόνες που πήρα (άδικος κόπος, λάθος γιατρού;) πάνε λοιπόν 9 χρόνια.
Όλη σχεδόν η 4η δεκαετία της ζωής μου κινήθηκε γύρω από τα παιδιά.
Ορμόνες=κιλά και ψυχολογικές μεταπτώσεις,
Εγκυμοσύνες=κιλά ευτυχώς όχι πολλά όμως ραγάδες, χαλάρωση και φυσικά γενικότερη καταπόνηση του σώματος, ιδιαίτερα από τη διδυμοεγκυμοσύνη.
Θηλασμός=κιλάααααααα, πολύ πείνα βρε παιδιά! Ποιος ξερόλας είπε ότι ο θηλασμός αδυνατίζει; Ειδικά αν θηλάζεις δίδυμα και βγάζεις και έξτρα γάλα να φτιάξεις υποαλλεργική κρέμα! Πεινούσα σαν λύκος. Ένιωθα ότι λιμοκτονώ αν δεν έτρωγα. Πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή μου ξυπνούσα τη νύχτα να θηλάσω και μετά πήγαινα και ….έτρωγα. Δεν είχε σημασία η ώρα, 3, 4, 5 τη νύχτα….. Και νερό…. έχετε δει τον μπομπ σφουγγαράκη όταν μπήκε στη γυάλα της Σάντυ για πρώτη φορά που έλεγε βραχνιασμένα και καταπονημένα: νερό, νερόοοοοο και ο Πάτρικ  έλεγε δαχτυλάκι δαχτυλάκι Μπομπ J.
Κλεισούρα=κιλά. Πολύ κλεισούρα ειδικά μετά τα δίδυμα. Πώς να πάω οπουδήποτε αφού μια το ένα μια το άλλο ήθελαν να θηλάσουν; Αφότου γέννησα μετά από 4 μήνες πήγα στο περίπτερο και ζαλιζόμουν στο δρόμο….. Δεν φαίνεται απίστευτο; Όσες φορές τόλμησα να τα βγάλω βόλτα όλο και κάποιο θα ούρλιαζε, έστω και αν το άλλο ήταν ήσυχο. Τραβολόγαγα και τον μεγάλο. Αυτό όμως είναι κάτι που μόνο μια διδυμομαμά το γνωρίζει. Αν έχεις ένα το παίρνεις αγκαλιά, το ηρεμείς. Τα 2 όμως; Τι το κάνεις το άλλο;                                                                                                                                           
Κλεισμένη στο σπίτι για μήνες το μόνο που φορούσα ήταν πυτζάμες, φόρμες και παντόφλες. Τα γάλατα έτρεχαν από το στήθος μου, ο Φίλιππος συνέχεια έτρωγε τα μαλλιά μου που ήταν πλέον μονίμως πιασμένα κοτσίδα και λιγδωμένα. Και ως φυσικό στολίδι πολλές φορές ξινισμένες γουλιές…..
Και αυτή η αϋπνία; Είχα εντυπωσιαστεί με το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να προσαρμόζεται. Να ξεχνά ότι είναι άνθρωπος και έχει ανάγκες. Έμαθα να είμαι συνεχώς στην τσίτα, να ξυπνάω ανά πάσα στιγμή. Έμαθα να μην κοιμάμαι, να κρατιέμαι ώρα για την τουαλέτα και φυσικά έμαθα πώς να μην είμαι γυναίκα, σύζυγος, φίλη. Έμαθα επίσης να ξεπερνάω τα όριά μου σωματικά και ψυχικά.
Τα σωματικά τα πληρώνω κάθε φορά που τρέχω για φυσιοθεραπείες. Τα ψυχικά τα πληρώνω με ημικρανίες. Μάλλον χρωστάω πολλά στη ζωή μου…..
Με αυτά και αυτά πέρασε σχεδόν μια δεκαετία, από τα 30 στα 40. Δεν είμαι ακόμα 40 αλλά τα πλησιάζω.
Πάω στη δουλειά και πρέπει να ετοιμάσω τα παιδιά, να τα πείσω ότι πρέπει να ντυθούν, να μην ξεντυθούν, ότι δεν θα τα εγκαταλείψω στο σχολείο και ότι τα αγαπάω πολύ αλλά δεν μπορώ να τα πάρω μαζί μου στο σχολείο μου.
Μέσα σε όλα αυτά να φτιάξω κολατσιό στον Αλέξ., να βρω ότι παιχνίδι τους θυμηθεί εκείνη την ώρα, να εμπλακώ στους καυγάδες τους ακόμα και για το ποιος θα πατήσει το κουμπί του ασανσέρ. Μέσα σε όλα αυτά να κουβαλάω 3 τσάντες και τη δική μου που είναι γεμάτη βιβλία, διαγωνίσματα και ενίοτε και το λάπτοπ. Από όσο καταλαβαίνει κανείς δεν βάφομαι, φοράω ότι βρω και γενικά δεν περιποιούμαι τον εαυτό μου.
Μια μέρα λοιπόν έσκυψα μπροστά στον καθρέπτη μου και ξανασήκωσα το κεφάλι μου σε λίγα δευτερόλεπτα. Ποια ήταν αυτή που με κοιτούσε; Εγώ αυτή τη γυναίκα δεν τη γνωρίζω! Εγώ θυμάμαι μια νέα γυναίκα με σφριγηλό δέρμα, με ωραίο σώμα, χωρίς φουσκωμένη κοιλιά και κυτταρίτιδα, με λαμπερά γαλάζια μάτια, ζυγωματικά, με όμορφα πλούσια μακριά ξανθά μαλλιά και το σημαντικότερο από όλα ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΗ…….
Πού πήγε αυτή η νεαρά; Ποια είναι αυτή; Τόσα χρόνια γιατί δεν κοντοστάθηκα για μια στιγμή μόνο στον καθρέπτη; Στον εαυτό μου; Το μόνο που κοιτούσα είναι το προφίλ της κοιλιάς μου και λάτρευα το πόσο μεγάλωνε. Και κάθε φορά που περνούσα από καθρέπτη τον προσπερνούσα όχι γιατί δεν είχα 2 δευτερόλεπτα, αλλά γιατί φοβόμουν αυτό που θα αντίκριζα.
Μια μέρα λοιπόν έμεινα εκεί και προσπάθησα να συνειδητοποιήσω ότι αυτή ήμουν όντως εγώ. Με περιεργάστηκα πολύ ώρα σαν κάποιον άγνωστο. Αποφάσισα εντελώς αντικειμενικά ότι ήμουν επιεικώς μαύρα χάλια. Το πρόσωπο μου ρυτιδιασμένο, με μαύρους κύκλους, η κοιλιά ακόμα λες και ήμουν έγκυος, τα μαλλιά θαμπά και άτονα.
Τότε λοιπόν έχοντας πιάσει πάτο ως γυναίκα παίρνω την μεγάλη απόφαση.
Να θυμηθώ ότι είμαι άνθρωπος. Τους επόμενους μήνες καταφέρνω με πολύ κόπο να πηγαίνω καθημερινά γυμναστήριο ακόμα κι αν τα παιδιά είναι άρρωστα. Καταφέρνω ως τώρα να χάσω 17 κιλά και έχω και συνέχεια. Κόβω τα μαλλιά μου και τα αφήνω να ανανεωθούν. Βάζω κρέμες. Ψωνίζω πράγματα ΚΑΙ για μένα. Βγαίνω έξω.  Απενοχοποιούμε στον εαυτό μου ότι μπορώ να αφήσω τα παιδιά στη μάνα μου ή στον άνδρα μου για 1-2-3 ώρες.  Συνειδητοποιώ ότι υπάρχει ζωή και έξω από το σπίτι. Αρχίζω να ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αν κάποιος με ρωτούσε αν υπάρχει μυστικό υγείας και ομορφιάς θα έλεγα ο ύπνος! Κάνει θαύματα, σε μένα τουλάχιστον έφυγαν οι μαύροι κύκλοι και οι ρυτίδες! Με μόνο 6 ώρες ύπνο την ημέρα. Αν κοιμόμουν 8 ώρες μπορεί και να ήταν σαν να έκανα μπότοξ.
Δέχομαι κομπλιμέντα ξανά. Το μόνο κομπλιμέντο που δεχόμουν τα τελευταία χρόνια είναι τί όμορφο παιδάκι που είναι αυτό, α μοιάζει στη μαμά του. Κάποιος προχθές στο γυμναστήριο δεν  πίστευε ότι έχω 3 παιδιά. Υπάρχει καλύτερη φιλοφρόνηση;
Πέταξα τα ρούχα τα φαρδιά, τις ξεχειλωμένες πυτζάμες, τα σουτιέν του θηλασμού.
Κοιτάω το καθρέπτη μου. Εξακολουθώ να μην βλέπω εκείνη τη νεαρά.
Βλέπω την μεσήλικη κυρία που όμως αυτή τη φορά χαμογελά πλατιά!

6 σχόλια:

  1. Πόσες αλήθειες!!!!!!!!!!!!!
    Και φυσικά γέλασα με το μαλώνουν ακόμη και για το ποιος θα πατήσει το κουμπί του ασανσέρ! Μου συμβαίνει συνέχεια!
    Μπράβο σου και καλή συνέχεια στην προσπάθειά σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε ολα ποσο δικιο εχεις...ερχονται καλυτερες μερες...για ολους μας!!καλη συνεχεια στη προσπαθεια..φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Σε ευχαριστώ!
    Από την στιγμή που το κοινοποίησα έχω δεχτεί πολλά μηνύματα και σχόλια.
    Εμείς οι γυναίκες όπως είπα και αλλού είμαστε ιδιαίτερα όντα. Έχουμε μέσα μας απίστευτη δύναμη.
    Πατάμε πάτο μόνο για να δώσουμε ώθηση να σηκωθούμε ψηλά.
    Χαίρομαι που αρκετοί φίλοι άνδρες κατάλαβαν και παραδέχτηκαν ότι ο πατέρας δεν κάνει την ίδια δουλειά με τη μητέρα. Όσο και να βοηθάει, όσο και να είναι δίπλα.
    Το πιο ωραίο της υπόθεσης είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά στη ζωή μας νιώθουμε απόλυτα ευτυχισμένες εκείνες τις στιγμές γιατί έχουμε φέρει στον κόσμο μικρά πλασματάκια που τα λατρεύουμε.
    Δεν συγκρίνεται παιδιά η αγάπη της μάνας! Ξεπερνά τα πάντα ακόμα και την ίδια τη φύση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Εγω στο ειπα την Κυριακή. Παντα ήσουν όμορφη για εμένα με συν και με πλην δεκαεπτά κιλά αλλα κουμπαρουλα μου πολύ σε χάρηκα... Επιτέλους φάνηκαν τα όμορφα μακριά πόδια σου καλό σχηματισμένα όμως φάνηκε και το υπέροχο χαμόγελο σου που τελικα εμαθα από που πηγάζει. Μπράβο σου και πάλι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πόσο σε νιώθω!Μόνο που εγώ έχω γίνει η σκιά του εαυτού μου..Είμαι στη φάση που ''ξυπνάω'' όμως!Απίστευτο αυτό που κάνουμε εμείς οι γυναίκες στους εαυτούς μας με τη μητρότητα.Αναπόσπαστο κομμάτι πιστεύω αλλά επιτακτικό και να το προσπεράσουμε ζώντας το..για το καλό όλης της οικογένειας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματικά όπως είπες, εμείς το κάνουμε στον εαυτό μας και όχι η μητρότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή