Powered By Blogger

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Αποδυνάμωση του γονικού ρόλου




Είμαστε από τους τυχερούς φέτος που καταφέραμε να πάμε διακοπές.
Μετά από τα μπάνια μας, πήγαμε λίγες μέρες στο χωριό, όπου περίμεναν ο πατέρας και η μητέρα μου.  Όταν φτάσαμε νιώθαμε με τον άνδρα μου μεγάλη ανακούφιση, αφού θα υπήρχαν κι άλλοι 2 άνθρωποι που θα μας βοηθούσαν με τα παιδιά. Μήπως και ξεκουραζόμασταν λίγο, ξεκούραση που τουλάχιστον εγώ την είχα τόση ανάγκη..
Δυστυχώς οι προσδοκίες μας αποδείχτηκαν φρούδες. Ναι μεν υπήρχαν και οι παππούδες όμως βοηθούσαν στην πραγματικότητα;
Η απάντηση είναι κατηγορηματική: ΟΧΙ  και η εξήγηση είναι μεγάλη.
Από την στιγμή που παρκάραμε το αυτοκίνητο έξω από το σπίτι στο χωριό αποδυναμώθηκε ο γονικός μας ρόλος. Άρχισα σταδιακά να χάνω τον έλεγχο των παιδιών μου. Ένιωθα κομπάρσος και όχι πρωταγωνιστής της οικογένειάς μου.
Ότι κι αν λέγαμε εμείς η γιαγιά έπεφτε να μας φάει. Απαντούσε αντί των παιδιών λες και μαλώναμε εκείνη, τα υπερασπιζόταν με πάθος αν και κάνανε αντικειμενικά ζημιές και πράγματα απαράδεκτα. Το βράδυ με το που τα ηρεμούσαμε να κοιμηθούν ερχότανε και τα ξεσήκωνε. Τους έδινε κρυφά συνεχώς γλυκά και εκεί που λέγαμε επιτέλους τα πήρε ο παππούς μια βόλτα εκείνος πήγαινε και τα κερνούσε παγωτά στο καφενείο που τα είχε ο τύπος από πρόπερσι.
Κάνανε ότι θέλανε με τις ευλογίες των δικών μου. Όταν τους μιλούσα ή τα μάλωνα εκείνοι μάλωναν εμένα και τον άνδρα μου και φυσικά τα παιδιά άλλο που δεν θέλανε.
Φυσικά όταν έβρισκαν τα σκούρα μας έκαναν παρατήρηση για το πώς έχουμε κάνει έτσι τα παιδιά μας και η μητέρα μου έφευγε βόλτα ή μάλωνε τον μεγάλο μου με τέτοιο τρόπο που κατάφερε να τον αγχώσει για το σχολείο. Θα πάει πρώτη δημοτικού και όλο του έλεγε αν το πεις αυτό θα σε βάλουν τιμωρία, η κυρία σου θα σε μαλώνει πολύ αν το κάνεις αυτό κτλ κτλ. Τι κι αν μάλλιασε η γλώσσα μου να της εξηγώ ότι το παιδί ήδη φοβάται που θα πάει εκεί.
Αν τολμούσαμε να τα κάνουμε να κλάψουν, πχ όταν τα βάζαμε για μπάνιο, η μητέρα μου τσατιζόταν και αφού μας την έλεγε πολύ άσχημα έφευγε πάλι βόλτα.
Είχα χάσει εντελώς τον έλεγχο των ίδιων μου των παιδιών. Και η επέμβαση και οι υποδείξεις στο φουλ. Στην Αθήνα γίνονται τα ίδια, αλλά εκεί προλαβαίνω τις καταστάσεις. Τα παίρνω σπίτι και τελειώνει το θέμα.
Aντί τελικά να πάρουμε την πολυπόθητη βοήθεια η ζωή μας έγινε ακόμα πιο δύσκολη με τα παιδιά.  Είχα πλέον να μαζεύω τα παιδιά, να πηγαίνω κόντρα στους δικούς μου και όλα αυτά έφεραν γκρίνιες, θυμούς, λογομαχίες και παρεξηγήσεις.
Σήμερα το βράδυ επιστρέφουμε στην Αθήνα. Με περιμένει σκληρή δουλειά με τα παιδιά, κλάματα, τσακωμοί, κατηγορίες. Θα τα μαζέψω όμως. Δεν υπάρχει περίπτωση. Αλλά θα αργήσουν πολύ να ξαναδούν τη γιαγιά.
Απλά σκέφτομαι κάποιους που λένε:  είσαι πολύ τυχερός που έχεις κοντά τη μάνα σου, τον πατέρα σου, την πεθερά … ανάλογα. Είναι τελικά τύχη ή ατυχία; Επειδή πιστεύω ότι είναι σπάνιο ο παππούς ή η γιαγιά να σέβονται τις επιθυμίες του ζευγαριού και να μην κάνουν τα δικά τους μάλλον είναι ατυχία. Ατυχία γιατί βρίσκεις εύκολη λύση να αφήνεις τα παιδιά και εκείνοι κάνουν ότι θέλουν και καταστρέφουν το μεγάλωμά τους. Σε αποδυναμώνουν σαν γονιό, σε κάνουν να νιώθεις ανίσχυρος.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά που τα μεγαλώνουν οι γονείς τους είναι πιο ήσυχα, υπάκουα, κοινωνικά και υγιείς χαρακτήρες. Το είδα κι εγώ από τα δικά μου. Ο μεγάλος μου γιος που έμεινε αρκετά στη μητέρα μου είναι δύσκολος άνθρωπος, γκρινιάρης και απαιτητικός, αλλά τα δίδυμα που τα μεγάλωσα εξολοκλήρου εγώ είναι ήρεμα, συνεργάσιμα, ξέρουν το όχι, με ακούνε.
Επίσης όσο αφορά τον σύζυγο: έχω δει πολλούς άνδρες να βολεύονται με την κατάσταση, αφήνω το παιδί στη γιαγιά, και έτσι δεν αναλαμβάνουν το ρόλο και τις ευθύνες που τους αναλογούν. Υπάρχουν πολλοί που όταν η μαμά φεύγει από το σπίτι για δουλειά, δεν ασκούν τα καθήκοντά τους  ως πατέρες. Δεν μαγειρεύουν, δεν ταΐζουν το μωρό, δεν παίζουν, δεν ασχολούνται με το παιδί τους. Πάνε και το παρκάρουν στη γιαγιά και κάνουν τη ζωή τους. Ο άνδρας τελικά δεν γίνεται ποτέ ουσιαστικά πατέρας.
Μεγάλο λάθος αυτό και του μπαμπά και της γιαγιάς που δέχεται να το κρατήσει. Έχω δει με τα μάτια μου περίπτωση που το ζευγάρι χώρισε με αιτία αυτό το πράγμα. Ο μπαμπάς άφηνε συνέχεια το παιδί στη γιαγιά, η μαμά εκνευριζόταν γι’ αυτό. Η γιαγιά δεν έλεγε όχι ποτέ αν και της είχε πει η κόρη της να μην το κρατάει και στον άνδρα της να μην το πηγαίνει. Η γιαγιά έκανε ότι ήθελε, την έλεγε κιόλας ότι κουράζεται με το παιδί, ο μπαμπάς εκνευριζόταν γι’ αυτό και για το ότι δεν είχε τον έλεγχο του παιδιού του, την έλεγε στη μαμά για τη μάνα της και τελικά βγήκαν στην πορεία τόσα άλλα και το ζευγάρι χώρισε. Η γιαγιά βέβαια ακόμα τρίβει τα χέρια της.
Γι’ αυτό συνάδελφοι γονείς που δεν έχετε κάπου να αφήσετε τα παιδιά σας σκεφτείτε τη θετική όψη του νομίσματος. Έχετε ισχυρό ρόλο στην ανάπτυξη των παιδιών σας. Δεν παρεμβαίνει κανένας και φυσικά έχετε όλη την ευθύνη και για τις επιτυχίες και για τις αποτυχίες.
Καλή μας δύναμη!

1 σχόλιο:

  1. ποσο δικιο εχεις ρε φροσω...θα τους βρειτε τους ρυθμους σας...οσο ειστε δεμενοι..μη μασας τιποτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή