Powered By Blogger

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Το επάγγελμα του καθηγητή δύσκολο πολύ και ας το ζηλεύουνε πολλοί.



Το επάγγελμα του καθηγητή δύσκολο πολύ
και ας το ζηλεύουνε πολλοί.
Και αυτό γιατί:
Πρέπει όλη την ώρα να είμαστε συγκεντωμένοι σε αυτό που κάνουμε, να θυμόμαστε τα πάντα, να μιλάμε επιστημονικά και να αυτοσχεδιάζουμε ενώ μαζί μας μιλάνε παράλληλα  άλλα 20 άτομα. Πρέπει να αναπτύσσουμε ικανότητες που δεν έχουν οι νορμάλ άνθρωποι, όπως ας πούμε μάτια πίσω στην πλάτη, αυτιά σε όλο μας το σώμα, να μιλάμε και να φωνάζουμε με λαρυγγίτιδα, φαρυγγίτιδα και συναφή, φυσική κατάσταση πολύ καλή ώστε να ανεβοκατεβαίνουμε 10 φορές τη μέρα 4 σκάλες και να κινούμαστε αδιάκοπα μέσα στην τάξη κανένα 5ωρο. Ανθρώπινες επίσης ανάγκες όπως κατούρημα, κόψιμο, φύσημα μύτης, καφέ και λοιπές τέτοιες πολυτέλειες δεν υπάρχουν. Αν κάνουμε πώς αφήνουμε την τάξη για δευτερόλεπτο θα ξεσηκωθεί το σύμπαν.
Το πιο δύσκολο κομμάτι όμως για μένα δεν είναι η καταπίεση των βιολογικών μου αναγκών όσο το να έχω απέναντι μου 28! διαφορετικές προσωπικότητες και μυαλά και να προσπαθώ φεύγοντας από κει σε 3 τέταρτα και οι 28 να έχουν μάθει κάτι, έστω μία λέξη. Θέλω να προβληματίζω τους μαθητές μου, να μιλάνε εκείνοι, αγνοώ το βιβλίο (οι σύμβουλοι να μην διαβάζουν παρακαλώ), δεν μου αρέσει η έτοιμη τροφή.
Αν μου άρεσε θα τα τάιζα σανό….. χαριτολογώντας…..
Έλα μου όμως που πολλά σε αυτή την ηλικία είναι απροβλημάτιστα. Σαν να ζουν σε άλλον πλανήτη ρε παιδί μου, στον εφηβειοϋπερπέραν. Έρωτες, ανάμεικτα συναισθήματα, λολ!, bulling, οικογενειακά προβλήματα, ρατσισμός…. Από όλα έχει ο μπαξές. Βλέπω παιδιά μπροστά μου που διψάνε να μιλήσουν, αλλά κυρίως να τα ακούσω κι ας πούνε και τη χειρότερη βλακεία. Βλέπω παιδιά που έχουν ανάγκη να νιώθουν σπουδαία, τα οποία αν και δεν έχουν ανοίξει βιβλίο έχουν κάτι να πουν. Βλέπω το ενδιαφέρον, την αδιαφορία, τη δίψα για μάθηση, την υπνηλία.
Σκαρφίζομαι διάφορα τεχνάσματα για να με παρακολουθούν άλλοτε πετυχημένα, άλλοτε όχι. Ακούω κάθε μέρα πόσο καλή και πόσο κακή καθηγήτρια είμαι. Ακούω πώς σήμερα είμαι όμορφη από ένα άτομο και στραβομουτσούνιασμα από 2 άλλα. Η ηλικία μου; Από 23!έως 40. Δεν με επηρεάζει τίποτα. Μετά από τα μαθηματικά είναι ξεσηκωμένα γιατί θέλουν κάτι πιο δραστήριο, μετά τη γυμναστική είναι το μυαλό τους ακόμα στο γήπεδο, την πρώτη ώρα νυστάζουν τα αγόρια, τα κορίτσια λένε τα νέα τους στα μεταξύ τους πηγαδάκια, την τελευταία ώρα είναι με το ένα πόδι έξω από το σχολείο.
Θυμώνω, εκνευρίζομαι, νευριάζω, συγκατούμαι, χαίρομαι, ικανοποιούμε, χαμογελώ.
Πάνω από όλα όμως δεν ξεχνώ πώς είναι παιδιά. Μου αρέσει να μου φέρνουν τον αντίλογο, μου αρέσει να τα αφήνω να μιλούν για τα προβλήματά τους, μου αρέσει να ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΩ αντί να διδάσκω. Νιώθω αγάπη για τα παιδιά μου και θέλω τα καλύτερα για αυτά.  Θέλω να φέρομαι σε εκείνα όπως θα ήθελα να φέρετε η δασκάλα στο γιο μου. Γιατί θέλουμε δεν θέλουμε τα παιδιά μας νιώθουν κοντά τους και κάποια από αυτά μας βλέπουν πιο πολύ και από τους γονείς τους.
Συνάδελφοι ας ανοίξουμε μια νοερή αγκαλιά σε όλα μας τα παιδιά ακόμα και τα προβληματικά και ας μην απολογούμαστε που κάνουμε 3 μήνες διακοπές. Εμείς ξέρουμε τι προσφέρουμε στην κοινωνία και είμαστε ευτυχισμένοι γι΄αυτό.
Γονείς να ξέρετε ότι και εμείς είμαστε άνθρωποι και αδικούμε. Πάνω από όλα όμως προσπαθούμε για το καλύτερο.
Παιδιά μείνετε όπως είστε αθώα και ανήσυχα. Αντιδράστε στο σύστημα και στην πολιτεία όπως αντιδράτε μέσα στην τάξη. Μακάρι να μην σας φάει και εσάς το σύστημα.
Διευθυντή κανένα ρεπό παίζει;

2 σχόλια:

  1. πολυ ομορφα τα λες...κ πραγματικα ετσι ειναι...τελικα ειναι πολυ σημαντικο να πεσεις σε καλο δασκαλο/καθηγητη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Βέβαια! ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ το αρθρο...σαν παιδί δεν καταλάβαινα πόσο δύσκολο ήταν χαχα αλλά λενε εκεί που ήμουν ήσουνα εκεί που είμαι θα ρθεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή